Cúpla seachtain ó shin, chuir Sráid an Bhiocáire fáilte roimh dhuine de na ceoltóirí is tarraingtí in Éirinn, Mick Flannery, don chéad oíche de dhá sheó sa phríomhchathair. Aitheanta as a ghuth grusach, a liricí féinmhachnamhacha, agus a theacht i láthair sainiúil ar an stáitse, thug an trúbadóir as Corcaigh léiriú draíochta dúinn a d’athdhearbhaigh a stádas mar mháistir a cheirde. Cuimsíonn dioscliosta Flannery naoi n-albam, Red to Blue a bhain barr na gcairteacha amach agus a albam is déanaí Goodtime Charlie san áireamh, agus tugtar urraim dó mar chrann seasta sa cheol Gaelach comhaimseartha.
Shuigh Flannery ina ghnátháit taobh thiar den phianó faoin spotsolas agus cuireadh fáilte roimhe le bualadh bos toirniúil. Ó chordaí tosaigh ‘Boston’ bhí sé soiléir láithreach gur turas instinniúil trí staid an duine é ceol Flannery. Nochtar a fhabhtanna tréana agus a bhuanna neamhbhuana ina stíl so-aitheanta a bhfuil blas an Americana uirthi. Tugann a cheol gnéithe isteach de rac is roll dorcha sainiúil atá cothaithe ag Flannery, le cloisteáil sna hamhráin chumhachtacha ‘Wasteland’ agus ‘Star to Star’ óna shéú albam Mick Flannery.
Ba chumasc tobchumtha é an seitliosta le seanroghanna agus amhráin nua araon, ag léiriú aistear a fhorbartha ealaíonta. Go luath san oíche, cuireadh muid faoi dhraíocht le fonn uaigneach ‘Come Find Me’ a líon an t-ionad le tnúthán coscrach. Músclaíonn an tuin mhealltach ar leith atá ag guth Flannery meascán tochtmhar de Jeff Buckley agus Bob Dylan. Tá údarás mothúchánach ag a liriciúlacht iontach a chuaigh i bhfeidhm orainn go domhain – briseadh croí agus lúcháir go minic fite fuaite lena chéile.
Rinneadh cur síos i léirmheas roimhe seo ar an gceathrú halbam den fhear as an mBlarna, By The Rule, ar a shaothar mar cheol a bhfuil ort “meas a bheith agat air in ionad taitneamh a bhaint as.” Bhí an critíc seo as marc. Cé go bhfuil cuid mhór de scríbhneoireacht Flannery brónach agus íostach – is buaicphointe é uaigneas garbh corraitheach ‘Get What You Give’ – tá sé oilte mar an gcéanna ag cruthú an ghliondair. Tháinig sampla iontach ó ‘No Way To Live’, a ghuth meallacach ag déanamh birt in aghaidh rifeanna práis a bhanna thaca iontaigh.
Cuireann ceird dhinimiciúil liriciúil Flannery a lucht éisteachta faoi gheasa agus cuimsíonn sé scéalaíocht fhileata fhíorálainn agus íomháineachas glégheal ina amhránaíocht. Gné shuntasach a léirithe bheo ná a chosúla le leaganacha stiúideo a amhrán agus atá sé. Tá a cheol gutha chomh barántúil go mothaíonn tú nach bhfuil auto-tune i bhfoclóir Flannery.
Idir rianta, tá dea-chaint thirim mhodhúil Flannery soiléir; in ainneoin go ndeir sé go bhfuil sé “dúr”, tá cuma millteanach greannmhar air. Insíonn sé scéalta ón aindiachas agus sciobóil féir go dtí a néaróga roimh an cheolchoirm agus leantóirí ar meisce. Is saintréith dá sheónna beo é an t-idirghníomhú seo idir inbhreathnú, scéalaíocht, agus greann. Mhothaigh Sráid an Bhiocáire atmaisféarach ach cluthar, ionad den scoth don léiriú seo. D’aimpligh fuaimíocht an ionaid gach nóta lom ó chroí, ó chordaí séimhe ‘Morning Rain’ go dtí fuinneamh níos láidre agus loinneoga binne ‘Baby Talk’.
Bhain an oíche buaic amach nuair a tháinig amhránaí cumasach na ngormacha, Susan O’Neill, amach gan choinne. Chomhoibrigh sí le Flannery ar a n-albam dochreidte In The Game in 2021. Chan an slua amach ‘Chain Reaction’ agus ‘Are We Free?’, an racht catairseach mothúchán ag cur béim ar dháimh na díse lena lucht leanúna. Chríochnaigh O’Neill a seit le leagan ríméadach de ‘Angel of Montgomery’ le John Prine. Le haghaidh na hathghairme, d’fhill Flannery le ‘How High’ agus a bheannacht chroíúil bhuan.
Ba ghréasán machnamhach lán de lúcháir agus teacht aniar é léiriú Mick Flannery ar Shráid an Bhiocáire. Is fórsa ceannasach é a ghlór, go litriúil agus go liriciúil, a labhraíonn le leantóirí ar gach aois. Má chaill tú é, bí ansin ar a chéad stop eile in Éirinn – níor mhaith leat a ardéirim liriceach a chailleadh.
