Tá aird á díriú ar cheist na meabhairshláinte timpeall na cruinne ar an lá seo inniu, 10 Deireadh Fómhair – Lá Domhanda na Meabhairshláinte.
Is é an aidhm atá aige feasacht a ardú ar cheisteanna a bhaineann le meabhairshláinte sa domhan mhór agus iarrachtaí nua a spreagadh i gcúram sláinte mheabhrach.
‘Garchabhair Shíceolaíoch’ is ea é téama na bliana agus baineann sé le cúram a chuirfear ar fáil i gcás géarchéime.
Mar a bheadh cóireáil garchabhair (first aid) ag teastáil ó dhuine a thit agus a bhris cnámh, tá cúram meabhairshláinte ag teastáil ón té atá ag fulaingt i gcás géarchéime.
Is mian leis an Eagraíocht Dhomhanda Sláinte, nó WHO (World Health Organisation), a chuir tús leis an lá feasachta in 1992, a chur in iúl dúinn go mbaineann imeachtaí géarchéime linn ar fad agus go mbíonn deiseanna againn i rith ár saoil freagra daonna, atá ina bhunphrionsabail den Gharchabhair Shíceolaíoch, a chur chun cinn.
Is beag áit ar domhan, mar shampla, atá slán ó thimpistí bóithre, tubaistí nádúrtha, foréigin, éigniú nó tinneas.
Bíonn tráma agus cailliúint bainteach leis na himeachtaí sin go minic.
Ar ndóigh, bíonn tráma agus cailliúint le brath ar scála mór i measc daoine i dtíortha atá buailte le cogaí.
I dtuairisc a d’fhoilsigh WHO, meastar go bhfuil 100 milliún duine anois ag maireachtáil in áiteanna ar fud an domhain a bhfuil cogaí nó caismirtí leanúnacha ag dul ar aghaidh.
Den chéad uair ó aimsir an Dara Cogadh Domhanda, sháraigh líon na ndaoine atá díláithrithe ar domhan an 60 milliún.
60 + milliún díláithrithe: 100 milliún thíos le cogaidh.
Is deacair do dhaoine tuiscint a fháil ar an uafás taobh thiar de na staitisticí loma seo.
Is fíor go n-éiríonn leis na meáin comhbhá a mhúscail ionainn, uaireanta.
Cuimhnímis an t-aisfhreagra mór a tháinig tar éis gur scaipeadh pictiúir ar fud an domhain de chorp an leaid óig as an tSiria a tháinig i dtír sa Tuirc.
Ach formhór an ama, is furasta dúinn neamhaird a dhéanamh ar a bhfuil ag titim amach sa domhan.
Le seachtain anuas, tá grúpa ban atá lorg tearmainn i Sasana á chur faoi agallamh ag Sorcha Nic Eochagáin, léiritheoir as Conamara atá ag obair le comhlacht teilifíse i Londain.
Ba chóir dúinn meabhrú, dar le Sorcha, ar an lá seo go háirithe, ar an teip atá á déanamh ar na mná ar labhair sí leo.
Is amhlaidh atá i gcás na dteifeach atá ag maireachtáil i gcampaí dar léi, agus i gcás na n-iarrthóirí tearmainn atá gafa sa chóras Soláthair Dhírigh (Direct Provision) leis na blianta in Éirinn.
“Caitear leo mar a bheadh cimí iontu agus déantar slad lá i ndiaidh lae ar a gcearta daonna.”
Tháinig na mná, atá lonnaithe i Manchain Sasana faoi láthair, as os cionn 20 tír ar fud an domhain agus a scéal uafásach féin ag an uile dhuine acu.
Labhair bean amháin léi a d’fhág a ceathrar páiste taobh thiar thiar agus í croí briste ó shin.
“Ba dheacair dúinn fiú a shamhlú cad é mar a bhí saol na máthar seo a rinne cinneadh a páistí a fhágáil, agus a thuig chomh maith gur beag an seans go bhfeicfeadh sí go deo arís iad.
“Caithfidh go raibh rudaí chomh holc sin ina tír féin gur bheartaigh sí an deis a thapú chun imeachta.”
Dúirt Sorcha gur ghabh bean amháin buíochas léi mar gur thug sí éisteacht dá scéal agus nár caitheamh léi mar a bheadh staitistic ann.
“Is daoine daonna iad mar mise agus tusa agus tá tacaíocht uathu, mar a bheadh ó aon duine sa chás chéanna.”
