Is tír í an Tansáin a thugann chun cuimhne fís thipiciúil na hAfraice. Ligeann fiadhúlra dosháraithe, saibhreas cultúrtha, sléibhte maorga, agus mánna féarmhara fairsinge don náisiún a éileamh a dhéanamh mar an tseoid i gcoróin na hAfraice Thoir. Níl an cumasc álainn seo níos follasaí in aon áit eile ná Limistéar Caomhantais Ngorongoro in iarthuaisceart na tíre.
Cruthaithe ag brúchtadh bolcánach ollmhór níos mó ná 2.5 milliún bliain ó shin, tá an caildéara, an ceann is mó ar domhan, timpeallaithe ar gach taobh ag scairpeanna rite, ag crioslú fairsinge áilleacht nádúrtha agus roinnt de na fánaí is éagsúla agus is andúchasaí ar an mór-roinn. In 2013 aithníodh an pháirc mar cheann de sheacht n-iontas na hAfraice agus is Láithreán Oidhreachta Domhanda UNESCO í le caoga bliain anuas. Nuair a bhí mé ag pleanáil turas chun na Tansáine, bhí sé ar eolas agam go raibh orm tír na n-iontas seo a chur san áireamh i mo chúrsa taistil.
Díreach níos lú ná trí uair ón gcathair Arusha, is féidir dul a fhad le Ngorongoro le jíp. Tógann an turas siar tusa trí Ghleann na Caise Móra. Síneann seo ar feadh 6,000 ciliméadar ón Liobáin go Mósaimbíc agus tugtar ‘cliabhán na sibhialtachta’ air.
Tá an bóthar i dtreo na páirce foraoiseach go dlúth, oiriúnach do na babúin a raibh a dtithe déanta acu sa dufair. Tar éis go raibh fuíoll na bhfuíoll zó-eolaíoch laistigh de Ngorongoro feicthe agam níos déanaí, mhothaigh mé beagán maolchluasach a bheith chomh tógtha le cúpla moncaí. Níorbh iad na babúin seo ach an chéad taispeántas den léiriú nádúrtha taibhseach seo.
Nuair atá geata iontrála Loduare na páirce trasnaithe agat, tosaíonn an dreapadh. D’éirigh an ceo trom agus dobhearnaithe agus dhreapamar anuas balla an chráitéir agus shroicheamar an mullach — 2,400 méadar. Bhí an t-aer tiubh leis an mboladh mealltach peitreacóir ar an gcré thais. Bhí agus tá sé ina mhistéir dom conas ab féidir leis an tiománaí a bheith chomh réchúiseach sin i bhfianaise a leithéid d’aimsir, a mhuinín dhaingean agus an bealach tríd an gcosán ardchríche contúirteach á thrasnú aige.
Thosaíomar ag déanamh ár mbealaigh isteach sa chaildéara féin. Scaip an ceo agus nochtadh lánléargas galánta. Bhí na hollthalaimh féaraigh timpeall Loch Magadi láir le feiceáil i mbarr a mbreáthachta, taipéis óir agus glas ag crithlonrú faoi na spéartha oscailte.
Déanann an Limistéar Caomhantais Ngorongoro níos mó ná dídean fiadhúlra a sholáthar. Tá níos mó ná 40,000 Másaíoch ina gcónaí ansin. Breacann a bomas (áitribh thraidisiúnta bhunadh na háite) an tírdhreach, ag tabhairt léargas ar shlí mhaireachtála a mhair leis na céadta bliain anuas. Tá an réimse gnáthóg sa pháirc mórthaibhseach, ó fhéarthailte go seascainn agus foraoisí.
Ar an dul céanna leis na babúin, táim cinnte go raibh ionadh ar na gasailí iomadúla ag cruinniú gar don bhealach isteach go raibh an méid sin airde orthu. Bhí a bhfigiúirí seang agus a ngluaiseachtaí grástúil draíochtúil, ach rinneadh dearmad orthu nuair a d’ardaigh na séabraí a gcinn. Bhí siad cairdiúil agus thar a bheith cabhrach do mo chuspóirí fótagrafacha.
Bhí tréada gnú ag ligean a scíthe agus ag iníor i dteas an tráthnóna. Thóg siad sos ag dréim leis an Imirce Mhór níos déanaí an samhradh seo, turas a dtriailfeadh a seasmhacht agus a n-instinní marthanais.
I bhfad uaim, chodail ealta leon go suaimhneach. Ba í an t-aon leid amháin a thaispeáin a nádúr creachóireach ná an conablach stollta buabhall uisce mí-ámharach. Chuaigh an eachtra go croí ionam, na creachadóirí mórga seo a fheiceáil ina ngnáthóg nádúrtha. Bhí na leoin, lena gcorp cumhachtach agus a n-iompar ríoga, lán le cumhacht lom agus grástúlacht a bhí draíochtúil agus beagán scéiniúil araon.
Tá an bheatha éanúil in Ngorongoro suntasach mar an gcéanna. Tháinig ealtaí lasairéan geal bándearg le chéile timpeall an locha salainn ollmhóir, a gclúmh bríomhar ag cruthú codarsnacht shonraíoch in aghaidh na n-uiscí gorma ciúine. Shiúil ostraisí go mustrach agus go grástúil san fhéar fada, a gcosa cumhachtacha agus muiníl stáidiúla ag cur le taibhseacht an radhairc.
Ba iad eilifintí Afracacha maorga na páirce fíor-réaltaí an tseó, áfach. Shraon na fathaigh seo go socair agus iad ag innilt i ngrian an mheán lae. Bhí na heilifintí, lena ngluaiseachtaí malla tomhaiste agus a súile éirimiúla, ina samhail d’eagna ársa na tíre. Ghin a gcraiceann rocach, a gcluasa ag croitheadh agus a dtruncaí ag luascadh go séimh, imprisean nirt agus áilleacht shíoraí.
Ar an drochuair, níorbh iad srónbheannaigh dhubha na páirce atá i mbaol ach spotaí i bhfad i gcéin ar an tréimhse. Ba léiriú é a láithreacht do na hiarrachtaí caomhnaithe a dhéanann tearmann de Ngorongoro do speicis leochaileacha. Ar an mbealach céanna, d’fhan na liopaird Afracacha i bhfolach, ag milleadh mo dhóchas an Cúig Mór a fheiceáil san fhiántas. Mar sin féin, chuir na heilifintí, leoin agus buabhaill fuílleach sceitimíní ar fáil chun mo sprioc le fada dul ar safari a shásamh.
Stopamar le hais bhruach Loch Magadi le haghaidh lón coimhthíoch le gabhar stofa, uisce chnó cócó úr, agus sú cána siúcra san áireamh. Cuireadh fáilte níos mó roimh roinnt gnéithe den bhéile ná an chuid eile. Agus an lá ag imeacht, dhamhsaigh an solas, ag caitheamh dath óir ballach ar fud an tírdhreacha. Ba iad imirt na scáthanna agus an tsolais thar na scairpeanna ollmhóra críoch chuí do lá lán le hiontas.
Is micreacosma breáthacht nádúrtha na hAfraice é Limistéar Caomhantais Ngorongoro. Cuimsíonn sé fiadhúlra éagsúil na mór-roinne, tírdhreacha fíoráille, agus an áilleacht lom fhiáin a bhfuil taistealaithe curtha faoi dhraíocht aici ar feadh na gcéadta bliain. Is fíor gurb í an Tansáin, lena hoidhreacht chultúrtha dhomhain agus a breáthacht nádúrtha dosháraithe, seoid i gcoróin na hAfraice Thoir, agus is é Ngorongoro a cloch bhua is gléghile.
